...αρκεί να μην αντιδράσουμε!

   Ήμουνα περίπου 5 χρονών όταν πρωτοεπισκεύθηκα το άλσος της Ν. Φιλαδέλφειας με τους γονείς μου. Θυμάμαι αρκετά από εκείνη την επίσκεψη αλλά περισσότερα με βοηθούν να θυμάμαι οι φωτογραφίες. Ατελείωτος κόσμος, δέος από τα ζώα που τριγυρνούσαν μέσα στο τεχνητό περιβάλλον τους, σε απόσταση αναπνοής από τους ώμους του πατέρα μου όπου βρισκόμουνα εγώ. Λίγα σουσάμια από το κουλούρι που κρατούσα και κατεύθυνση προς την υπέροχη λίμνη για να ταΐσω τις πάπιες. Ωραίο θέαμα και ο μύλος που γυρνούσε είτε τεχνητά είτε με τον άνεμο, δεν γνωρίζω. Σε όλη τη διαδρομή μικροπωλητές με γλειφιτζούρια, μαλλί της γριάς, πασατέμπους και ποπ-κορν. Αφού βρεθήκαμε στο γεφυράκι δίπλα από τη λίμνη, ακόμα μια φωτογραφία απεικόνισε τη στιγμή.

   Πέρασαν πολλά χρόνια και έγινα πατέρας. Μια Κυριακή, σήμερα, αποφασίσαμε με τη σύζυγό μου να πάμε το αγοράκι μας μια βόλτα για πικ-νικ και ατελείωτο παιχνίδι με τη φύση. Δεν καθυστέρησαν καθόλου οι στιγμές που είχα ζήσει εγώ ως παιδί να έρθουν στο μυαλό μου και αμέσως η πρότασή μου ήταν για το άλσος της Νέας Φιλαδέλφειας. Αν και μεσημεράκι που το πήραμε απόφαση, μισή ώρα ακριβώς έκανα μέσω της Ομόνοιας. Φτάνοντας στην είσοδο μου έκανε εντύπωση ότι ήμασταν μόνο το δικό μου και άλλο ένα αυτοκίνητο! Υπέθεσα ότι κάπου αλλού θα είναι ο χώρος στάθμευσης των αυτοκινήτων αν και μέσα μου ήμουν σίγουρος ότι αυτό είναι το πάρκινγκ. Στα αριστερά μου οι πρόσκοποι, οι οποίοι μάλλον είχαν την καθιερωμένη Κυριακάτικη συγκέντρωση.

- Παιδιά που παρκάρω;
- Όπου θέλετε, κατά μήκος της κίτρινης διαγράμμισης. Αν θέλετε ανεβαίνετε και πιο ψηλά, στο τέλος του δρόμου που είναι η λίμνη και υπάρχει και εκεί χώρος.

   Αυτό είναι, είπα. Λογικά εκεί θα παρκάρουν αφού είναι πιο κοντά στο υπέροχο θέαμα της λίμνης και μετά θα κάνουν τη βόλτα στο άλσος, σκέφτηκα καθώς ανέβαινα ήδη.
Έφτασα στο τέλος του δρόμου και ως προς έκπληξη...ήμουν μόνος.

-Περίμενε λίγο να δω τι γίνεται, είπα στη σύζυγό μου και κατέβηκα.

   Αφού καλημέρισα τη κυρία που σαν άλλη εποχή με τα φιστίκια, τους πασατέμπους και τα κάθε λογής παιχνιδάκια, στεκόταν δίπλα στην σκουριασμένη είσοδο, πέρασα μέσα.

Πέρασα μέσα στο...απόλυτο τίποτα!!!
Νεκρή φύση! Νεκρόπολης! Σύγχρονη Πομπηία! Αυτές οι λέξεις μου ήρθαν πρώτες όταν αντίκρισα τη παρατημένη-σχεδόν αποξηραμένη-λίμνη, τον όμορφο εκείνο μύλο να στέκεται ετοιμόρροπος με σκισμένα τα πανιά του, η καφετέρια "Κένταυρος" ένας ακόμα τάφος, αφού έκλεισε περίπου ένα χρόνο πριν, όπως έμαθα αργότερα και φυσικά ένα άλσος, απ' ότι είδα, να προσπαθεί να επιβιώσει ολομόναχο και μάλιστα χωρίς μοίρα. Κόσμος βέβαια ουδείς.

-Συγνώμη, ρωτάω τη κυρία στην είσοδο, τι χάλι είναι αυτό; Εγώ θυμάμαι...
-Κύριε, είμαι 35 χρόνια εδώ και πλέον πεθαίνω μαζί του, με διέκοψε. Η χαριστική βολή ήταν πέρυσι που έκλεισε ο "Κένταυρος". Είμαι από το πρωί εδώ και έχω βγάλει μόνο 10€. Τελευταία πραμάτεια είναι η φετινή, τη ξεπουλάω για να φύγω από εδώ. Δε πατάει ψυχή.

   Αφού επιστρέφει η σύζυγός μου που την είχα στείλει να δει το χάλι, θέλοντας να κάνουμε το χατήρι του πιτσιρικά και να βοηθήσουμε και εμείς με το τρόπο μας, αφήσαμε 10€ παίρνοντας κάποια παιχνιδάκια ώστε να τα κάνει ταμείο 20€ και να πληρώσει το χαράτσι για τον "θάνατό" της.

   Απογοητευμένοι αλλά χωρίς να το βάλουμε κάτω είπαμε να πάμε στο Αττικό Πάρκο.
5,60€ τα διόδια στην Αττική Οδό (πήγαινε-έλα) - 15€/άτομο = 30€ οι οικογένεια - 7€ καφέδες και νερά - βενζίνη. Τουλάχιστον 50€ για μια βόλτα αναψυχής που εν τέλει τη δικαιούμαστε μετά από μια κουραστική εβδομάδα και που θα μπορούσε να παρεχόταν χωρίς κόστος. Δηλαδή πόσο πιο ξεκάθαρο θα πρέπει να είναι το μήνυμα και δίδαγμα που δίνει η σημερινή ημέρα;

Η απαξίωση όλων των κοινωνικών υπηρεσιών, αγαθών και παροχών σκοπό έχει να τρέφει απερίσπαστα την  ιδιωτική πρωτοβουλία και το Κεφάλαιο. 

Μπορούμε λοιπόν να συνεχίσουμε να "ζούμε" με φωτογραφίες...αρκεί να μην αντιδράσουμε!